01.2021
Napis na centralnym krzyżu: Борцям за волю України 1918-1920, Żołnierzom Ukraińskiej Republiki Ludowej broniącym wolności Ukrainy i Polski 1918-1920. Napis z tyłu: Україно, ocь де твої сини?
Na Cmentarzu Prawosławnym w Warszawie jest kwatera żołnierzy UNR ( Armii Republiki Ukrainy), poległych w I wojnie światowej i w roku 1920 w walkach o Polskę. Pochowano tam prawie setkę żołnierzy i oficerów. Kwaterę tworzą pomniki nagrobne w kształcie dużych kamiennych krzyży, stylizowanych na krzyże zaporoskie.
Na froncie ustawiono większy krzyż z tablicą w dwóch językach informującą, że spoczywają tu żołnierze Ukrainy, którzy zginęli broniąc wolności Polski i Ukrainy w latach 1918-20.
Z tyłu pomnika odczytamy napis: „Україно, ocь де твої сини”.
Był szefem sztabu generała Mykoły Junakowa, później dowodził Dywizją Zaporoską w „operacji kamienieckiej” w 1919.
Po wojnie polsko-bolszewickiej przebywał na emigracji w Polsce.
Od 1924 do śmierci minister spraw wojskowych w Rządzie URL na emigracji.
Był współinicjatorem wieloletniej współpracy ze Sztabem Głównym Wojska Polskiego.
Marko Bezruczko, Марко Данилович Безручко
W 1918 jako oficer Sztabu Generalnego kierował I Oddziałem Armii URL.
W 1919 szef sztabu Samodzielnego Korpusu Strzelców Siczowych.
W wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu pułkownika, dowódca 6 Siczowej Dywizji Strzelców Armii URL.
7 maja 1920 dowodzona przez niego 6 dywizja, wraz z wojskami polskimi zajęła Kijów.
Dowodził obroną Zamościa przed Armią Czerwoną, uczestniczył w rozbiciu Armii Konnej Budionnego w bitwie pod Komarowem.
5 października 1920 awansowany do stopnia generała chorążego Armii URL.
W 1921–1924 członek Wyższej Rady Wojennej URL.
W latach 30. był przewodniczącym Ukraińskiego Towarzystwa Wojskowo-Historycznego w Warszawie.
Борець за вільну Україну Марко Безручко