Warszawa

Warszawa, ul. Mikołaja Kopernika 11

Warszawa, ul. Mikołaja Kopernika 13

Warszawa, ul. Mikołaja Kopernika 15

Teatr Polski otwarto 29 stycznia 1913 roku „Irydionem” Zygmunta Krasińskiego.

W Teatrze Polskim powstała pierwsza profesjonalna pracownia scenograficzna pod kierownictwem malarzy – Karola Frycza i Wincentego Drabika. Do zespołu pozyskano najznakomitszych aktorów, ściąganych przez Szyfmana z całej Polski, m.in.: Sewerynę Broniszównę, Marię Dulębę, Marię Przybyłko-Potocką, Irenę Solską, Stanisławę Wysocką, Stefana Jaracza, Kazimierza Junoszę-Stępowskiego, Jerzego Leszczyńskiego, Juliusza Osterwę, Aleksandra Węgierkę, Józefa Węgrzyna czy Aleksandra Zelwerowicza. Z młodego przedwojennego pokolenia w pamięci widzów zapisali się m.in.: Nina Andrycz, Elżbieta Barszczewska, Irena Eichlerówna, Zofia Małynicz, Maria Modzelewska, Janina Romanówna, Jan Kreczmar, Józef Kondrat, Jan Kurnakowicz, Jacek Woszczerowicz czy Marian Wyrzykowski.

Przez dwie dekady Teatr Polski, wraz z Teatrem Małym, był prywatnym przedsiębiorstwem teatralnym. Ponad dwadzieścia pięć lat dyrektorem Teatru był jego założyciel ARNOLD SZYFMAN (z wyjątkiem lat wojennych 1915-1918). Od 1 października 1933 przedsiębiorstwo teatralne Teatr Polski przejął nowopowstały państwowy koncern pod nazwą Towarzystwo Krzewienia Kultury Teatralnej (TKKT), na którego czele stanął Arnold Szyfman.

Wrzesień 1939 roku zastał pracowników teatru gotowych do obrony gmachu. Szyfman nie usłuchał apelu o opuszczenie Warszawy i wraz z obsługą pełnił całodobowe dyżury. Budynki otaczające teatr paliły się i waliły się jeden po drugim, spłonął magazyn dekoracji, stojący naprzeciwko teatru, ale budynek Teatru Polskiego nadal stał dzięki nieustannemu dozorowi.

Niestety w czerwcu 1940 roku gmach został przejęty przez hitlerowskie Biuro Propagandy przy gubernatorze dystryktu warszawskiego. Po kilkutygodniowym remoncie, 6 października 1940 roku otwarto uroczyście Theater der Stadt Warschau, bojkotowany przez większość polskich artystów i widzów.

W czasie Powstania Warszawskiego teatr zawiesił działalność. Gmach został „odbity” z rąk okupanta, a wzdłuż ulicy Karasia powstała linia powstańczej obrony – barykadę zbudowano z dekoracji i mebli teatralnych.

Odbudowany po zniszczeniach wojennych Teatr Polski wznowił działalność 17 stycznia 1946 roku „Lillą Wenedą” Juliusza Słowackiego w reż. Juliusza Osterwy. W 1949 otwarto przy ulicy Foksal Scenę Kameralną. Dyrektorem pierwszego upaństwowionego teatru został Arnold Szyfman.

https://www.teatrpolski.waw.pl/pl/teatr/historia_teatru/

http://www.warszawa1939.pl/obiekt/kopernika-43

Budynek szpitala powstał na dziedzińcu dawnego pałacu Słuszków z inicjatywy Stowarzyszenia Opieki dla Warszawskiego Szpitala dla Dzieci.
Dawny pałac Słuszków został przekształcony na oficynę gospodarczą. W skład szpitala weszła także dawna oficyna pałacu adaptowana na pomieszczenia ambulatoryjne (być może budynek był także wcześniej użytkowany jako budynek klasztorny dominikanów obserwantów).
Do nowego szpitala został przeniesiony także założony w 1869 „Zakład prywatny leczniczy dra Antoniego Sikorskiego dla chorych dzieci”, początkowo mieszczący się przy Solnej 4.
Pałac Słuszków został częściowo rozebrany w 1872 lub 1878, a w jego sąsiedztwie wzniesiono dwa nowe pawilony, w tym pawilon chorób wysypkowych.

ogrodzenie szpitala ze śladami z Drugiej Wojny Światowej